W tym artykule przeczytasz między innymi o:
- Józefie Mehofferze
- twórczości artysty
- życiu malarza Młodej Polski
Urodzony 19 marca 1869 roku w Ropczycach, zmarł 8 lipca 1946 w Wadowicach. Jeden z koryfeuszy malarstwa okresu Młodej Polski o niezwykłej wrażliwości na dekoracyjne walory obrazu, uprawiający szereg dyscyplin artystycznych, od rysunku węglem poprzez grafikę oryginalną, ilustrację książkową i malarstwo sztalugowe po monumentalne projekty witraży i polichromii. Pochodził ze spolonizowanej rodziny austriackiej.
Józef Mehoffer był człowiekiem niezwykle pracowitym i wszechstronnie uzdolnionym. Odnosił sukcesy jako wykładowca, pnąc się po szczeblach akademickiej kariery w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, by w 1905 r. uzyskać stopień profesora zwyczajnego (w późniejszych latach aż trzykrotnie pełnił funkcję rektora ASP). „Znajdował również czas na działalność społeczną. W 1897 r. był wśród założycieli Towarzystwa Artystów Polskich »Sztuka«, należał do Towarzystwa »Polska Sztuka Stosowana«, Towarzystwa Miłośników Historii i Zabytków Krakowa, zasiadał we władzach Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych, legitymował się członkostwem francuskiego Société Nationale des Beaux-Arts.
Jako artysta zajmował się wieloma dziedzinami: malarstwem sztalugowym, portretem kredkowym, grafiką warsztatową i użytkową, polichromiami, projektowaniem witraży. Historycy sztuki nazywają go mistrzem secesyjnej dekoracyjności. Oprócz dzieł plastycznych, pozostawił bogaty dorobek piśmienniczy. W 1897 r. wydał książkę "Uwagi o sztuce i jej stosunku do natury", wiele publikował w prasie artystycznej, w latach 1891–1897 prowadził dzienniki" (Waldemar Bałda, op. cit.).
Przebywając w 1900 we Włoszech, poznał zasady techniki mozaikowej stosowanej w warsztatach w Murano. W Paryżu dzielił początkowo pracownię ze Stanisławem Wyspiańskim, ulegając podobnym fascynacjom artystycznym, zwiedzając wspólnie wystawy i galerie muzealne. Jako uczniowie Matejki obaj twórcy realizowali na początku swej drogi artystycznej projekt polichromii mistrza w prezbiterium kościoła Mariackiego w Krakowie (1889), a także wykonali wspólnie karton witraża przeznaczony do chóru tej świątyni (1891); współzawodniczyli też ze sobą, uczestnicząc w tych samych konkursach, m.in. na kurtynę Teatru im. J. Słowackiego w Krakowie (1891) i na witraże do łacińskiej katedry we Lwowie (1894). Obaj wypracowali ostatecznie odmienną stylistykę i opanowali perfekcyjnie odmienne środki ekspresji; Wyspiański wytyczył drogę rozwojową polskiego ekspresjonizmu, zaś Mehoffer stworzył oryginalną formułę dekoracyjności wyrastającą z secesyjnej stylistyki.
Międzynarodowy rozgłos zdobył Mehoffer jako twórca projektów witraży do gotyckiej kolegiaty św. Mikołaja we Fryburgu w Szwajcarii, które realizował w latach 1895-1936. Wykonał także kartony witraży do kaplicy Radziwiłłów w Balicach (1892), kaplicy Grauerów w Opawie (1901), kościoła w Jutrosinie (1902), kaplicy Świętokrzyskiej na Wawelu (1904), kaplicy grobowej w Gołuchowie (1906), kaplicy Orgelmeistrów w Wiedniu (1910), katedry we Włocławku (1935-1940), katedry w Przemyślu (1940) i kościoła w Dębnikach k. Krakowa (1943).
Napisz komentarz
Komentarze