Przejdź do głównych treściPrzejdź do wyszukiwarkiPrzejdź do głównego menu
czwartek, 12 grudnia 2024 10:50
Reklama

Patroni białołęckich ulic #13 - Mieczysława Ćwiklińska

Ulica Ćwiklińskiej to jedna z ulic na Tarchominie. Więcej informacji kim jest patronka ulicy w trzynastej edycji Patronów białołęckich ulic.
  • Źródło: wikipedia
Ulica Ćwiklińskiej to jedna z ulic na Tarchominie.

Źródło: google maps

W tym artykule przeczytasz między innymi o:

  • ulicy na Tarchominie
  • patronce białołęckiej ulicy

Stan cywilny

Trzykrotnie zamężna: 1. Zygmunt Bartkiewicz (07.07.1897 - 1899, rozwód); 2. Henryk Mader (15.06.1919 - 1928, rozwód); 3. Marian Steinsberg (1933 - 1939, rozwód)

Biografia

Mieczysława Ćwiklińska, właściwie Mieczysława Aleksandra Trapszo, polska aktorka i śpiewaczka debiutowała w 1900 rolą Helenki w "Grubych rybach" Michała Bałuckiego w warszawskim Teatrze Ludowym. W latach 1901-1910 występowała na scenie Warszawskich Teatrów Rządowych, odnosząc sukcesy w farsach, komediach i operetkach. W 1911 grała  gościnnie w Dreźnie i Berlinie w partiach operetkowych. Od tego samego roku była na studiach wokalnych w Paryżu, gdzie opracowywała repertuar operowy. 

Po wybuchu I wojny światowej pozostała we Francji. W 1918 roku wróciła do Warszawy i zaczęła występować w zespole operetkowym Teatru Nowości, a od 1922 grała w teatrach: Polskim, Małym, Komedii. W sezonie 1926/1927 wraz z Antonim Fertnerem założyła teatr komedii i farsy pod nazwą Teatr Ćwiklińskiej i Fertnera

W latach 1934-1939 występowała głównie na scenie Teatru Narodowego, grając m.in. Szambelanową w "Panu Jowialskim", Podstolinę w "Zemście" Aleksandra Fredry czy Lulu w "Skizie" Gabrieli Zapolskiej. W pierwszych latach po II wojnie światowej występowała w teatrach krakowskich oraz gościnnie w całej Polsce. W 1950 roku na stałe wróciła do Warszawy i do końca życia pracowała w Teatrze Polskim oraz Teatrze Nowym. 

Najważniejsze role teatralne aktorki to: Orgonowa w "Damach i huzarach" Aleksandra Fredry, Flaminta w "Uczonych białogłowach", Arsena w "Mizantropie" i pani Penelle w "Świętoszku" Moliera. Popisową rolę Babki w sztuce Alejandro Casony "Drzewa umierają stojąc" grała - poczynając od 1958 roku - około 1500 razy. 

W filmie zagrała m.in. hrabinę Renatę Czermińską w komedii Juliusza Gardana "Czy Lucyna to dziewczyna ?"; prezesową Oksza, matkę Jana w filmie "Jadzia" Mieczysława Krawicza; Czabranową, matkę Tunki w "Doktorze Murku"; postać baronowej w obrazie "Żona i nie żona" Emila Chaberskiego.

Kariera

Tak rozpoczęła się jej kariera filmowa - do chwili wybuchu II wojny światowej zagrała w prawie 40 filmach, m.in. "Czy Lucyna to dziewczyna?", "Trędowata", "Pani minister tańczy", "Wrzos", "Doktór Murek" (reż. J. Gardan), "Jadzia" (reż. M. Krawicz), "Dodek na froncie", "Znachor", "Profesor Wilczur" (reż. M. Waszyński), "Ordynat Michorowski" (reż. H. Szaro), "Dziewczęta z Nowolipek", "Granica" (reż. J. Lejtes), "Żołnierz Królowej Madagaskaru" (reż. J. Zarzycki), "Testament profesora Wilczura" (reż. L. Buczkowski), "Przez łzy do szczęścia" (reż. J. Fethke). 

Podczas okupacji była współzałożycielką kawiarni "U Aktorek", w której była również kelnerką. Po wojnie do 1968 roku grała na scenie Teatru Polskiego. Jej najsłynniejszą rolą z tego okresu była Babka ze sztuki A. Casony "Drzewa umierają stojąc". Prywatnie była trzykrotnie mężatką (1. Zygmunt Bartkiewicz, 2. Henryk Mader, 3. Marian Steinsberg). 

Zmarła w Warszawie.


Podziel się
Oceń

Napisz komentarz

Komentarze

Reklama
PRZECZYTAJ
Reklama
Reklama